Οι δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές έρχονται, αλλά τα προβλήματα δε φεύγουν… Οι κυβερνώντες και οι «αντιπρόσωποί» μας εναλλάσσονται σε όλα τα επίπεδα, αλλά η ζωή γίνεται ολοένα και δυσκολότερη για όλους εμάς που ζούμε απ’ τη δουλειά μας.
Γίνεται αβάστακτη με τα έξοδα να τρέχουν και να πληθύνονται και τους μισθούς καθηλωμένους στα όρια της φτώχειας. Γίνεται ανασφαλής με τις απολύσεις να βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη, με την προσπάθεια για κατάργηση ή παράκαμψη των Συλλογικών Συμβάσεων, τις συντάξεις να αμφισβητούνται, τη δημόσια υγεία να καρκινοβατεί και την ασφάλεια στους χώρους δουλειάς να πηγαίνει περίπατο. Γίνεται ανυπόφορη με την ελαστικοποίηση, τον εργοδοτικό αυταρχισμό και τη διαρκή χειροτέρευση των όρων εργασίας, τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα (και ειδικά στους ΟΤΑ).
Χειροτερεύουν οι όροι για τη νεολαία μας, με τη δημόσια εκπαίδευση από το Δημοτικό μέχρι το Πανεπιστήμιο να υποβαθμίζεται συστηματικά και να κατευθύνεται με βάση τα κριτήρια της αγοράς, της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων.
Η ζωή για κάθε άνθρωπο που νιώθει την αδικία στο πετσί του και θέλει να διαμαρτυρηθεί για αυτή γίνεται τρομακτική με την επιθετική αύξηση των μέσων και δυνάμεων καταστολής και επιτήρησης από τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας μέχρι τα στενά της γειτονιάς μας (ΜΑΤ, κάμερες, δημοτική αστυνομία) και με την απόπειρα του κράτους για απαγόρευση των διαδηλώσεων.
Τα σκάνδαλα και οι «κουμπαριές» που δημοσιοποιούνται κατά καιρούς αποτελούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου και βασικό γρανάζι ενός ολόκληρού μηχανισμού καταλήστευσης των εργαζομένων που με τους φόρους τους δίνουν την ευκαιρία σε όλους αυτούς να ζουν «βασιλικά» στις πλάτες μας.
Η ζωή γίνεται ψεύτικη και αδιάφορη με όλον αυτόν τον πλαστικό πολιτισμό που μας πλασάρεται καθημερινά από την τηλεόραση και τις δημόσιες εκδηλώσεις, για τα οποία επίσης δίνουμε πολλά λεφτά και χωρίς να το επιλέγουμε. Αντίθετα, όταν εμείς επιδιώκουμε για μας και τα παιδιά μας την όποια πολιτιστική δραστηριότητα, καλούμαστε να πληρώσουμε αδρά είτε τους ιδιώτες είτε τις δημοτικές επιχειρήσεις που τις προσφέρουν (συναυλίες, ωδεία, θεατρικές ομάδες, καλλιτεχνικά εργαστήρια).
Η κατάσταση στον κόσμο ξεπερνά κάθε όριο βαρβαρότητας με τους συνεχείς ιμπεριαλιστικούς πολέμους σε Ιράκ, Λίβανο και Παλαιστίνη (με συμμετοχή της Ελλάδας σε 18 εκστρατευτικά σώματα) και πόσοι ακόμα λαοί περιμένουν τη σειρά τους…Αλλά και οι περιβαλλοντικές καταστροφές δεν αφήνουν κάθε χρόνο λιγότερους νεκρούς και ξεσπιτωμένους ανθρώπους σε ολόκληρη τη γη (τσουνάμι, τυφώνας κατρίνα, πυρκαϊές, φαινόμενο θερμοκηπίου, σεισμοί κλπ), αλλά είδαμε πόσο κόπτει τις κυβερνήσεις και το κεφάλαιο, που εξαντλούνται σε μια πλειοδοσία «φιλανθρωπίας» την επόμενη μέρα της καταστροφής και μετά «δεν παν να πνίγονται…», σου λένε.
Τέλος, στην περιοχή μας, όπως και σε όλη την Αθήνα ιδιαίτερα από τους ολυμπιακούς αγώνες και μετά, η ζωή γίνεται αβίωτη με το κυκλοφοριακό, τη ρύπανση, την έλλειψη πρασίνου και ελεύθερων χώρων αθλητισμού και αναψυχής, τα δίκτυα ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας πάνω από τα κεφάλια μας, τις πλημμύρες και τους νέους οδικούς άξονες που έρχονται να διαλύσουν το αστικό και φυσικό περιβάλλον των γειτονιών μας.
Και ενώ συμβαίνουν όλα τα παραπάνω, στις ερχόμενες Δημοτικές και Νομαρχιακές Εκλογές καλούμαστε εμείς, ως κάτοικοι αυτής της πόλης, να «αποφασίσουμε» για το ποιος θα αναλάβει τη διοίκηση του Δήμου και της Νομαρχίας για την επόμενη τετραετία, μέσα από έναν θεσμό που κατ’ ευφημισμό αποκαλείται «Τοπική Αυτοδιοίκηση».
Γιατί, ο θεσμός της «Τοπικής Αυτοδιοίκησης» ούτε περιορίζεται μόνο στα τοπικά ζητήματα ούτε πραγματική αυτό-διοίκηση αποτελεί. Γιατί ο ρόλος των δήμων σήμερα είναι από τη μια να προωθούν και να εξειδικεύουν τις πολιτικές των κυβερνήσεων και της ΕΕ στο τοπικό επίπεδο (μικρή διαφορά μας κάνει ποιος κυβερνά πού, κάθε φορά), και από την άλλη να εξασφαλίζουν τους όρους για την κερδοφορία των επιχειρήσεων και να εφευρίσκουν τρόπους να μας τα παίρνουν από παντού και μετά να λένε ότι ασκούν «κοινωνική πολιτική». Στην πραγματικότητα, οι δήμοι και οι νομαρχίες σήμερα προωθούν την όλο και μεγαλύτερη ιδιωτικοποίηση, εμπορευματοποίηση και ανταποδοτικότητα κάθε έννοιας δημόσιου και κοινόχρηστου αγαθού, είτε αυτό είναι οι ελεύθεροι χώροι, το φυσικό περιβάλλον και οι κοινωνικές υποδομές, είτε είναι οι κοινωνικές λειτουργίες του κράτους, που είναι υποχρεωμένο να μας τις παρέχει δωρεάν ως μια ελάχιστη ανταπόδοση στους φόρους που πληρώνουμε και στον ιδρώτα που χύνουμε κάθε μέρα στα δημόσια και ιδιωτικά κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς και στην αγωνιώδη μάχη για επιβίωση. Επιπλέον, επειδή οι φορείς της ΤΑ παρουσιάζονται στους κατοίκους ως οι άμεσοι εκφραστές των αιτημάτων τους στον κεντρικό μηχανισμό του κράτους, έχουν τη δυνατότητα να κατευνάζουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια και να αποπροσανατολίζουν την τοπική κοινωνία από τις αιτίες των προβλημάτων, εμφανίζοντάς τα κατά περίπτωση ως κεντρικά ή τοπικά, προκειμένου να την εγκλωβίζουν σε μονόδρομους.
Δεν αγνοούμε ότι οι εκλογές αποτελούν για τους περισσότερους ένα πολιτικό γεγονός, γιατί ακριβώς δίνουν την ευκαιρία για να εκφραστούν πολιτικές αντιλήψεις και επιλογές, άσχετα με τη συμμετοχή ή όχι σε αυτές. Ωστόσο, οι εκλογές δεν παύουν να αποτελούν ένα βασικό εργαλείο πολιτικής και ιδεολογικής ενσωμάτωσης και να καλλιεργούν την αδράνεια και την ψευδαίσθηση της πολιτικής συμμετοχής, της επιλογής και της δημοκρατικής λειτουργίας του συστήματος. Υποκρύπτουν την ανισότητα που υπάρχει στην κοινωνία και θέτουν στον καθένα μας ατομικά και στιγμιαία το (πλαστό) δίλημμα της επιλογής αντιπροσώπευσης, τεκμηριώνοντας και κατοχυρώνοντας έτσι τη συναίνεση και την κοινωνική ειρήνη.
Μέσα από τη διαδικασία αυτή, που δεν εξαντλείται προφανώς στην εκλογική αναμέτρηση, συνδέεται η πολιτική με την προσωπική πολιτική ανάδειξη και ανέλιξη σε κομματικές και κοινωνικές ιεραρχίες και τον γρήγορο οικονομικό πλουτισμό των «εκλεγμένων», ενώ στους ψηφοφόρους καλλιεργείται η ελπίδα για μια ευρύτερη ευνοϊκή «μεταχείριση», εφόσον εκλεγεί «ο δικός τους άνθρωπος στο Δήμο» (προσλήψεις στο Δήμο, νομιμοποιήσεις πολεοδομικών αυθαιρεσιών, εντάξεις στο σχέδιο και τροποποιήσεις όρων δόμησης, εγκρίσεις αδειών καταστημάτων, αναθέσεις υπεργολαβιών και έργων του Δήμου κτλ.).
Δεν λέμε ότι η ζωή είναι εύκολη και ότι όλα τα προβλήματα μπορούν απλά να λυθούν με μια προσωπική τίμια στάση απέναντι στα πράγματα. Αντιθέτως, έχουμε πίστη πως μόνο με συλλογικούς κοινωνικούς αγώνες μπορούν τα προβλήματά μας να λυθούν σε βάθος χρόνου και όχι με την υποταγή, την παραίτηση και την ιδιώτευση. Για αυτό δεν θεωρούμε ότι δημοκρατία είναι να εξουσιοδοτείς κάποιους να σε αντιπροσωπεύουν για τα επόμενα 4 χρόνια σε ένα δημοτικό συμβούλιο, να αποφασίζουν δηλαδή για σένα χωρίς εσένα και να μην δίνουν λόγο σε κανέναν. Δημοκρατία για μας, είναι η άμεση δημοκρατία των συνελεύσεων κατοίκων, των συνελεύσεων των αγωνιζομένων φοιτητών, απεργών δασκάλων και εργαζομένων. Και αυτή η δημοκρατία, έχει δείξει μέχρι σήμερα πολλά επιτυχημένα δείγματα γραφής, από τους αγώνες για τα πάρκα και τους ελεύθερους χώρους της Αθήνας, τη χωματερή, τον Υμηττό, τα ρέματα, την παραλία, το Κέντρο Υπερυψηλής Τάσης της ΔΕΗ, τις κεραίες κινητής τηλεφωνίας και τις κάμερες, το ποδήλατο στα μέσα μεταφοράς και την ακύρωση του διαγωνισμού για πίστα ράλι στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού, μέχρι τις πρόσφατες και παλαιότερες φοιτητικές κινητοποιήσεις, την απόκρουση του ασφαλιστικού και τους διαρκείς αγώνες για καλύτερους μισθούς και όρους εργασίας.
Στο ασφυκτικό αυτό πλαίσιο που περιγράψαμε, δεν θεωρούμε πως μια πιθανή εκλογική επικράτηση των αριστερών δυνάμεων για μια άλλου τύπου διοίκηση ή αντιπροσώπευση στο Δήμο (πιο αγωνιστική και υπεύθυνη) μπορεί να αλλάξει δραστικά τα πράγματα στη ζωή μας προς μια καλύτερη κατεύθυνση. Δεν θεωρούμε ότι μπορεί να αποτελέσει ούτε σημαντικό ανάχωμα αντίστασης απέναντι στη λαίλαπα του καπιταλισμού και της εξουσίας, ούτε και την αρχή για την υλοποίηση ενός άλλου κόσμου στα πλαίσια του καπιταλισμού. Αυτά για εμάς δεν χτίζονται με τη διαχείριση των θεσμών του κράτους, αλλά μόνο μέσω των θεσμών λαϊκής αυτοοργάνωσης που εμείς οι κάτοικοι της περιοχής, εργαζόμενοι και άνεργοι, μαθητές, σπουδαστές αλλά και γηραιότεροι, πρέπει να αρχίσουμε να δημιουργούμε για να προωθήσουμε αποτελεσματικά το αίτημά μας για μια καλύτερη ζωή στο σύνολό της.
Οι λόγοι, τόσο γενικότερα όσο και στην περιοχή μας, θα είναι πολλοί την επόμενη περίοδο. Μπροστά μας είναι οι αγώνες για το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού, τη Σήραγγα και την Περιφερειακή Λεωφόρο Υμηττού, τους ελεύθερους χώρους, το βουνό και την παραλία, τον πόλεμο, την εργασία μέσα και έξω από τους ΟΤΑ, την εκπαίδευση, το ασφαλιστικό, τις δημοκρατικές ελευθερίες, τον αθλητισμό και τον πολιτισμό.
Όπως βροντοφώναξαν και οι φοιτητές το καλοκαίρι που πέρασε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου