Αξιολόγηση και εκπαίδευση

Αξιολόγηση και εκπαίδευση

1. Η αξιολόγηση ως μοχλός βελτίωσης της παρεχόμενης εκπαίδευσης.

Το βασικό επιχείρημα των μέχρι τώρα Κυβερνήσεων στην προσπάθεια τους να επιβάλλουν ένα σύστημα ελέγχου και τιμωρίας στους εκπαιδευτικούς είναι η ανάγκη βελτίωσης της εκπαίδευσης. Από μόνο του αυτό φέρνει άμεσα σε πλεονεκτική θέση τους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς στη μέση συνείδηση των πολιτών, καθώς βάζει αυτούς τους μηχανισμούς στη θέση του κριτή και αποκλειστικά ενδιαφερόμενου για την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης, ενώ αυτόματα οι εκπαιδευτικοί μπαίνουν στη θέση του απολογούμενου, για όσα στραβά ο καθένας επιρρίπτει στο εκπαιδευτικό σύστημα.

Είναι όμως έτσι;

Α) Η βασική αρχική πρόταση περιέχει δυο λέξεις που χρήζουν εννοιολογικής επεξήγησης. Αυτές είναι ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ και ΒΕΛΤΙΩΣΗ. Οι δυο αυτές λέξεις είναι άμεσα συνδεδεμένες ως στόχος και μέθοδος. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι το Υπουργείο Παιδείας (δηλαδή ο υπεύθυνος Υπουργός που εκφράζει την πολιτική της κυβέρνησης) θέλει να βελτιώσει την παρεχόμενη εκπαίδευση.

Ο εκπαιδευτικός είναι ένας από τους συντελεστές της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Ένας ωστόσο, ακόμη βασικός συντελεστής με πολλές διαστάσεις είναι η υλικοτεχνική υποδομή. Που βρίσκεται το ενδιαφέρον του υπουργού όταν οι δαπάνες για την εκπαίδευση συρρικνώνονται σε τέτοια επίπεδα που η λειτουργία των σχολείων καθίσταται από προβληματική μέχρι αδύνατη. Όταν δεν υπάρχουν χρήματα να αγορασθούν τα αναγκαία υλικά, να καλυφθεί η θέρμανση, η υδροδότηση, οι ανάγκες σε γραφική ύλη κλπ. Όταν την προηγούμενη χρονιά υπήρξε καθυστέρηση παράδοσης των βιβλίων στους μαθητές για πάνω από 3 μήνες από την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Όταν κλείνουν όλες οι υποστηρικτικές δομές όπως η ενισχυτική διδασκαλία, οι σχολικές βιβλιοθήκες, οι συμβουλευτικές υπηρεσίες επαγγελματικού προσανατολισμού  αλλά και κάθε άλλη υποστηρικτική υπηρεσία. Όταν με μια απόφαση κλείνουν εκατοντάδες σχολεία σε όλη τη χώρα, με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε σε αύξηση των μαθητών ανά τμήμα, παραβλέποντας τα προβλήματα που δημιουργούνται λόγω της αύξησης των αλλόγλωσσων μαθητών στις τάξεις, της επιχειρούμενης από την πολιτεία αλλαγής στις παραδοσιακές μεθόδους διδασκαλίας με την εφαρμογή ψηφιακής εκπαίδευσης (που απαιτεί μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα) αλλά και την ιδιομορφία της διάταξης του ελληνικού χώρου με εκατοντάδες νησιά και ορεινά χωριά που με την κατάργηση τόσων σχολικών μονάδων, οδηγούν χιλιάδες μαθητές έξω από την εκπαίδευση. Αλήθεια, γιατί το Υπουργείο και οι εισαγγελίες δεν ενεργοποιούν τις διατάξεις του νόμου για την υποχρεωτικότητα της 9χρονης εκπαίδευσης και προφασίζονται άγνοια για την όλο και αυξανόμενη μαθητική διαρροή; Όταν εξαθλιώνει τον εκπαιδευτικό και του ζητάει να εργαστεί με 580 ευρώ το μήνα, στα σύνορα της χώρας μακριά από το σπίτι του, χωρίς ελπίδα επανόδου του για τουλάχιστον 5 με 10 χρόνια.

Είναι δεδομένη η βαρύτητα όσων θίχτηκαν παραπάνω για τη διαμόρφωση της ποιότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Κι αυτό ανεξάρτητα από το περιεχόμενο της ίδιας της λέξης ΒΕΛΤΙΩΣΗ. Για να δούμε όμως αυτό καθεαυτό το περιεχόμενο της έννοιας. Είναι ίδιο για όλους;

Για το εκπαιδευτικό κίνημα, για τους εκπαιδευτικούς που παλεύουν κάθε μέρα μέσα στις αίθουσες διδασκαλίες και στους δρόμους του αγώνα, ΒΕΛΤΙΩΣΗ σημαίνει να κατακτήσουμε μια εκπαίδευση που θα είναι 12χρονη, υποχρεωτική και ενιαία που θα συνεχίζεται σε ανώτατο επίπεδο με δυνατότητα ελεύθερης πρόσβασης για όλα τα παιδιά, ανεξάρτητα ταξικής προέλευσης, εθνικότητας ή υπηκοότητας, χρώματος ή θρησκείας. Μια εκπαίδευση που θα έχει στόχο την ανάπτυξη στους μαθητές της δυνατότητας να ερμηνεύσουν τον τρόπο λειτουργίας της φύσης και της κοινωνίας, να κατανοήσουν τις βασικές αντιθέσεις στην εξέλιξη της φύσης και της κοινωνίας, να αποκτήσουν κριτικό πνεύμα και να γίνουν μαχητές της ζωής. Να τους δοθούν τα εφόδια για να κατακτήσουν στη συνέχεια τη δυνατότητα εξειδίκευσης και κατάρτισης σε όποιο τομέα τους ενδιαφέρει, να μπορούν δηλαδή να αντιμετωπίσουν τη ραγδαία εξέλιξη των επιστημών και των τεχνών για να μην είναι απασχολήσιμοι και αναλώσιμοι. Σε αυτή την προσπάθεια φυσικά δεν χωράνε τεμπέληδες και λουφαδόροι. Πρέπει όλοι οι εκπαιδευτικοί να πεισθούμε για την αναγκαιότητα του να δώσουμε ότι μπορούμε για έναν τέτοιο στόχο. Πρέπει να εμπνευστούμε, ιδιαίτερα τώρα που οι γέφυρες κόβονται και πρέπει να πάρουμε όλοι, ο καθένας μας προσωπικά τις αποφάσεις του. Με ποιον θα πάμε και ποιον θα αφήσουμε.

Για τις κυβερνήσεις των μνημονίων και της υποταγής στην ΕΕ και τους διεθνείς τοκογλύφους τι σημαίνει ΒΕΛΤΙΩΣΗ της εκπαίδευσης; Σημαίνει να στρέψουμε την εκπαίδευση με στόχο να δημιουργήσουμε νέες συνθήκες στην αγορά εργασίας, νέες συνθήκες στον ανταγωνισμό των αγορών. Κατά τα σχέδια τους χρειάζονται εργάτες απόλυτα εξειδικευμένους σε συγκεκριμένα αντικείμενα, χωρίς ευρύτητα γνώσεων, ευέλικτους εργασιακά, αναλώσιμους καθώς οι παραγωγικές μέθοδοι αλλάζουν πλέον ταχύτατα, χωρίς δικαιώματα και χωρίς ταξική συνείδηση. Αυτούς τους στόχους θα καλείται να υπηρετήσει ένα φτηνό σχολείο, ένα σύστημα που θα εξαναγκάζει ένα μεγάλο ποσοστό μαθητών να στραφεί από τη γενική εκπαίδευση στην τεχνολογική (ετοιμάζουν ήδη τους νόμους εργαλεία γιαυτό), θα περιορίζει το ποσοστό εισαγωγής στα ΑΕΙ της χώρας και θα ενισχύει την ιδιωτική εκπαίδευση για τους λίγους και εκλεκτούς. Παράλληλα ένα τέτοιο σχολείο θα στελεχώνεται από εκπαιδευτικούς που η αποτελεσματικότητα της δουλειάς τους σε αυτή την κατεύθυνση θα κρίνεται μέσω αξιολόγησης.

Όσον αφορά τώρα την έννοια της ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ. Καταρχάς συγχέεται έντεχνα με την έννοια του διοικητικού ελέγχου. Ο εκπαιδευτικός εκτός από το εκπαιδευτικό του έργο έχει και μια σειρά υποχρεώσεων. Να παρουσιάζεται στην ώρα του στην υπηρεσία και να μην απουσιάζει αδικαιολόγητα. Να παρακολουθεί την επίδοση των μαθητών του. Να τηρεί απουσιολόγιο. Να ενημερώνει τους γονείς για την επίδοση των μαθητών του. Να συνοδεύει τους μαθητές του σε διάφορες δραστηριότητες. Να είναι ενημερωμένος για τους νόμους για την εκπαίδευση. Να συμμετέχει στις Πανελλήνιες εξετάσεις. Να συμμετέχει σε συνεδριάσεις του συλλόγου διδασκόντων του σχολείου του. Να παρακολουθεί ενημερωτικά σεμινάρια του αντικειμένου του και πολλές άλλες υποχρεώσεις. Για όλα αυτά ελέγχεται διοικητικά. Σε πολλές περιπτώσεις παραβίασης των υποχρεώσεών του επιβάλλονται ποινές από τα πειθαρχικά συμβούλια που φτάνουν και μέχρι την απόλυση του. Είναι μύθος ότι δεν υπάρχει κανένας έλεγχος στον εκπαιδευτικό. Για τον εκπαιδευτικό όπως και για κάθε δημόσιο υπάλληλο ισχύει ο δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας και μια σειρά άλλων νόμων και διατάξεων.

Εκεί που η Κυβέρνηση θέλει να παρέμβει είναι στο εκπαιδευτικό έργο του εκπαιδευτικού. Εδώ πατάει στην εμπειρία όλων των πολιτών που υπήρξαν μαθητές και έχουν τα βιώματά τους. Ο καθένας από τη σκοπιά του έχει διάφορα να προσάψει σε κάποιους δασκάλους ή καθηγητές του. Είτε για τη συμπεριφορά τους (αυταρχικότητα, απαξίωση, ευνοιοκρατία κλπ) είτε για την επιστημονική του κατάρτιση (διαπίστωση λαθών ή ελλείψεων του) είτε στην παιδαγωγική τους αντίληψη (μεταδοτικότητα, αγάπη για το παιδί, σύστημα παιδαγωγικής παρέμβασης κλπ), είτε τέλος για την κοινωνικότητά τους που είναι και άμεσα ελέγξιμη από την τοπική κοινωνία που διδάσκει. Αυτά όλα είναι τα προσχήματα πάνω στα οποία η κυβέρνηση στηρίζει την προπαγάνδα της για να περάσει στην επίθεση μέσω της αξιολόγησης. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι όλα αυτά συμβαίνουν. Πάντα υπάρχουν αποκλίσεις από το επιθυμητό, που κανείς δεν τις εύχεται, ούτε τις επιθυμεί, πολύ περισσότερο εκείνοι που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στο εκπαιδευτικό κίνημα και στην εκπαίδευση. Πρώτα απ’ όλα όμως θα πρέπει να κάνουμε κάποιους διαχωρισμούς. Να αποδώσουμε ευθύνες.

Οι εκπαιδευτικοί μετά το 1998 μπαίνουν στην εκπαίδευση με αξιολογικό διαγωνισμό για τις γνώσεις τους και την παιδαγωγική τους κατάρτιση. Άρα υπάρχει έλεγχος σε αυτό το επίπεδο. Στη συνέχεια βέβαια δεν υπάρχει καμιά μέριμνα από τους υπεύθυνους. Δεν υπάρχει ουσιαστική επιμόρφωση, καταργήθηκε η δυνατότητα των εκπαιδευτικών να πηγαίνουν σε μεταπτυχιακές σπουδές και διδακτορικά. Δεν υπάρχει καμιά διαδικασία ενίσχυσης της αυτομόρφωσης. Δεν υπάρχει καμία μέριμνα για τους εκπαιδευτικούς που ασθενούν. Σε ένα σύνολο πάνω από 160.000 εργαζόμενους σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση υπάρχει ένα ποσοστό που ασθενεί με βαρύτατες ασθένειες. Νευρολογικές παθήσεις, καρκίνοι, σκλήρυνση κατά πλάκες, καρδιακές παθήσεις κλπ. Για όλους αυτούς δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη. Είναι αναγκασμένοι είτε να διδάσκουν κανονικά είτε να απολυθούν. Και σε πολλές περιπτώσεις χωρίς καμιά αποζημίωση. Ποιος υφίσταται τις συνέπειες αυτής της “παράλειψης”; Πρώτα απ’ όλα οι μαθητές. Κατά δεύτερον οι εκπαιδευτικοί. Συνολικά η κοινωνία. Πριν μερικά χρόνια αυτό λυνόταν με μια συμφωνία κυρίων μεταξύ διοίκησης και συνδικάτου. Αυτοί οι συνάδελφοι απομακρύνονταν από την τάξη και αξιοποιούνταν σε διοικητικές θέσεις στα γραφεία. Κατά την υπουργία της Κας Διαμαντοπούλου όμως κυριάρχησε ο κανιβαλισμός. Με εντολή της ανάγκασε όλους αυτούς τους πάσχοντες να επανέλθουν στην τάξη και όποιος επιβιώσει!

2. Η αξιολόγηση ως μοχλός χειραγώγησης, ελέγχου και πειθάρχησης

Ήδη με το νέο Βαθμολόγιο Μισθολόγιο που ισχύει από πέρυσι ο μισθός του εκπαιδευτικού συνδέθηκε με την αξιολόγηση. Βάσει του νόμου δεν πρόκειται για αξιολογική διαδικασία. Ανεξάρτητα από το αξιολογικό αποτέλεσμα από βαθμό σε βαθμό θα περνάει ένα ποσοστό που σε τελική ανάλυση κλιμακούμενο από 60% στις πρώτες βαθμίδες θα καταλήγει στο 12% του συνόλου των εκπαιδευτικών που θα φτάνει στον Α΄ βαθμό. Για τους υπόλοιπους προβλέπεται μισθολογική καθήλωση και πολύ πιθανόν και η απόλυση.

Σε τι θα αξιολογούνται όμως οι εκπαιδευτικοί; Ως προς τις διοικητικές τους ευθύνες όπως προανέφερα, υπάρχει ήδη ένα επαρκέστατο πλέγμα νόμων και διατάξεων. Ως προς το εκπαιδευτικό τους έργο όμως; Αυτό είναι εν τη πράξει και εξ αποτελέσματος. Μπορεί ο εκπαιδευτικός να ελεγχθεί κατά τη διαδικασία της εκπαιδευτικής πράξης; Φυσικά ένα βασικό ερώτημα είναι σε τι θα ελεγχθεί. Στην ορθοφωνία του; Στη συμπεριφορά του απέναντι στους μαθητές του; Στις παιδαγωγικές του μεθόδους; Στις γνώσεις του; Καταρχήν η τεράστια πλειοψηφία των καθηγητών δεν έχει πάρει συστηματική γνώση των παιδαγωγικών μεθόδων καθώς δεν είναι ή ήταν απαραίτητο προσόν για το διορισμό του. Δεν εμπεριέχετε καν στα προγράμματα σπουδών των πανεπιστημιακών σχολών που χαρακτηρίζονται καθηγητικές. Ποτέ δε δεν επιμορφώθηκε σε αυτές τις μεθόδους. Αν λοιπόν είναι απαιτητό προσόν δεν προηγείται η υποχρέωση του κράτους να του παρέχει αυτές τις γνώσεις οργανωμένα, μέσα από το πανεπιστήμιο; Όσο για τη συμπεριφορά του προς τους μαθητές του και μόνο η παρουσία του επιθεωρητή δεν θα αλλάξει το περιβάλλον και φυσικά τη δική του στάση; Και ποιος θα είναι ο αξιολογητής; Ποιος εγγυάται την αμεροληψία του σε ένα κράτος της ρεμούλας και της ασυδοσίας των μηχανισμών; Και με ποιο μέτρο θα αξιολογεί; Υπάρχει παιδαγωγική μεζούρα; Όλοι οι εκπαιδευτικοί γνωρίζουμε ότι εργαζόμαστε σε κινούμενη άμμο. Το υλικό μας αλλάζει από μέρα σε μέρα, από τμήμα σε τμήμα, από ώρα σε ώρα. Μόνο ανίδεοι ή υποκινούμενοι από σκοπιμότητα μπορούν να αναιρέσουν αυτές τις αλήθειες.

Μήπως όμως μπορούμε να αξιολογηθούμε βάσει του αποτελέσματος της δουλειάς μας; Το υλικό μας διαφοροποιείται από περιοχή σε περιοχή, από τμήμα σε τμήμα. Στο αποτέλεσμα της δουλειάς μας παρεμβαίνουν μια σειρά αστάθμητοι αλλά και σταθμισμένοι παράγοντες. Πρώτα απ’ όλα η ταξική προέλευση των μαθητών μας. Ποτέ δεν ξεκινάνε από ίση αφετηρία. Όταν έρχονται σχολείο ήδη έχει εγγραφεί πάνω τους βιωματικά ο ταξικός διαχωρισμός με ανεξίτηλο πολλές φορές τρόπο. Διαφέρει η κουλτούρα τους, οι συνθήκες διαβίωσης τους, η γονεϊκή παρέμβαση πάνω τους, το μικροπεριβάλλον της γειτονιάς και μια σειρά άλλοι αστάθμητοι παράγοντες όπως χωρισμοί, θάνατοι, οικονομική ένδεια, ανεργία γονέων κλπ. Οποιαδήποτε προσπάθεια σύνδεσης μαθητικής εξέλιξης με την αξιολόγηση της εκπαίδευσης, του σχολείου ή του εκπαιδευτικού θα αποβεί καταστρεπτική για τους μαθητές, για τις οικογένειες των εργαζομένων, για το λαό γενικότερα. Αν από δείκτες προόδου εξαρτηθεί η αξιολόγηση του σχολείου ή του εκπαιδευτικού, αυτό αυτόματα θα οδηγήσει στο βιασμό της εκπαίδευσης. Διευθυντές αλλά και εκπαιδευτικοί θα φροντίζουν να απομακρύνουν από το σχολείο τους μαθητές που θα ρίχνουν τους δείκτες, θα δημιουργούν αφόρητες συνθήκες πίεσης προς τους μαθητές, θα φέρουν τη βαρβαρότητα στην εκπαίδευση. Όπου έγινε αυτό είχε καταστροφικές συνέπειες στην εκπαίδευση, όπως στην Αγγλία.

Κύριο αποτέλεσμα μιας τέτοιας διαδικασίας θα είναι η απόλυτη πειθάρχηση του εκπαιδευτικού στην όποια εκπαιδευτική πολιτική προωθεί η εκάστοτε Κυβέρνηση, η κατάργηση κάθε έννοιας παιδαγωγικής ελευθερίας και η ουσιαστική μετατροπή του εκπαιδευτικού σε κύριο ιμάντα υλοποίησης των σχεδίων των κυβερνήσεων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε βάρος των εργαζομένων και των λαών.

3. Αξιολόγηση – Εισαγωγικές στην ανώτατη εκπαίδευση – απαξίωση του σχολείου και του εκπαιδευτικού

Μια σημαντική παράμετρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας είναι και οι Πανελλαδικές εξετάσεις εισαγωγής στα πανεπιστήμια η οποία και επιδιώκεται να συνδέθεί άμεσα με την αξιολόγηση, όπως τουλάχιστον παρουσιάστηκε από την πρώην υπουργό Κα Διαμαντοπούλου. Το ζήτημα των εξετάσεων συνδέεται άμεσα όμως και με την απαξίωση του σχολείου και των εκπαιδευτικών στη συνείδηση των πολιτών αφού έχει συνδεθεί άμεσα με το εμπόριο των φροντιστηρίων και των ιδιαιτέρων, που βαθαίνει ακόμη πιο πολύ την ταξικότητα στην εκπαίδευση. Γιατί οι μαθητές στρέφονται στα φροντιστήρια; Γονείς και μαθητές απαντούν ότι το σχολείο δεν τους καλύπτει. Γιατί όμως δεν τους καλύπτει; Η πιο εύκολη και απλοϊκή απάντηση είναι γιατί οι εκπαιδευτικοί είναι ανεπαρκείς. Είναι πράγματι έτσι;

Οι πανελλαδικές εξετάσεις εδώ και δεκαετίες έχουν στη χώρα μας ανταγωνιστικό χαρακτήρα. Με δυο λόγια στη σχολή προτίμησης του θα μπει ο μαθητής που θα γράψει καλύτερα από τους ανταγωνιστές του στα όρια του αριθμού των εισακτέων στη σχολή. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει μέτρο κρίσης του, απλά η είσοδος του συνδέεται με την αποτυχία των άλλων. Αποτέλεσμα αυτού του αντικειμενικού φράγματος είναι η όλο και πιο εντατική προετοιμασία στην ανταπόκριση του μαθητή στα αιτούμενα και με τον τρόπο που επιβάλλει η από το υπουργείο καθορισμένη επιτροπή εξετάσεων. Άμεση συνέπεια είναι η προσαρμογή όλης της εκπαιδευτικής διαδικασίας σε αυτές τις απαιτήσεις. Η παπαγαλία έγινε η μοναδική παιδαγωγική μέθοδος που ανταποκρίνεται στις ανάγκες της όσο το δυνατόν υψηλότερης βαθμολογίας, πάντα κάτω από τις οδηγίες του υπουργείου και της επιτροπής εξετάσεων και βαθμολόγησης. Η κονσερβοποίηση της γνώσης, η απαξίωση της ανάπτυξης κριτικής σκέψης, η κατεδάφιση του σχολείου της ουσιαστικής γνώσης είναι αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών. Παράλληλα προωθήθηκε η κατάτμηση των επιστημών, η ακύρωση επιστημονικών κλάδων στη συνείδηση των μαθητών και στη συνέχεια των φοιτητών με μοναδικό κριτήριο την άμεση χρηστικότητα τους για τις εξετάσεις. Το σχολείο κλήθηκε να μετατραπεί σε φροντιστήριο, να απολέσει τον ανθρωπιστικό του χαρακτήρα και να ικανοποιήσει μόνο τις ανάγκες αμφίβολης επαγγελματικής αποκατάστασης των νέων. Διαμόρφωση προσωπικότητας, καλλιέργεια δεξιοτήτων, ανθρωπιστική συνείδηση, περιβαλλοντική αντίληψη, πάνε περίπατο. Γιατί ο υποψήφιος χημικός να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία; Θα του χρειαστεί στις εξετάσεις; Γιατί ο υποψήφιος φιλόλογος να ασχοληθεί με τη φυσική και τον ορθολογισμό; Θα του χρειαστεί στις εξετάσεις;

Πώς είναι δυνατόν να ανταποκριθεί πρακτικά το σχολείο σε αυτές τις απαιτήσεις; Μπορεί για παράδειγμα ο βιολόγος στην τρίτη λυκείου να προετοιμάσει φροντιστηριακά (γιατί αυτό θέλουν οι μαθητές και οι γονείς βάσει των αναγκών τους) τους μαθητές του όταν το μάθημα Βιολογίας Γενικής Παιδείας είναι επιλεγόμενο για τις εξετάσεις και πάνω από τη μισή τάξη έχει επιλέξει για παράδειγμα Μαθηματικά; Είναι φυσικό αυτοί οι μαθητές να μην ενδιαφέρονται για τη Βιολογία (που να βρουν χρόνο και γιαυτήν). Πώς να συγκεντρωθούν οι υπόλοιποι που ενδιαφέρονται όταν ο καθηγητής πρέπει να διατηρεί την τάξη σε ετοιμότητα; Σχολείο του παράλογου. Φυσικά απέναντι σε αυτή την κατάσταση το φροντιστήριο υπερτερεί. Τα ιδιωτικά σχολεία που το υπουργείο κάνει στραβά μάτια και διαμορφώνουν ειδικά προγράμματα γιαυτά υπερτερούν. Ο εκπαιδευτικός του δημόσιου σχολείου όμως απαξιώνεται. Φταίνε λοιπόν οι καθηγητές των δημόσιων σχολείων που αναγκάζονται οι μαθητές και πηγαίνουν φροντιστήρια. Μα τότε γιατί πηγαίνουν φροντιστήρια και οι μαθητές των ονομαστών ιδιωτικών σχολείων παρά τις εσωτερικές φροντιστηριακές ώρες που διαθέτουν αυτά τα σχολεία;

Αν η πρόσβαση στα πανεπιστήμια ήταν ελεύθερη θα συνέβαιναν αυτά; Δεν θα λειτουργούσαν σε τελείως διαφορετική βάση τα σχολεία και οι εκπαιδευτικοί; Ρωτάνε βέβαια οι καλοπροαίρετοι. Μα μπορούν να πάνε όλοι πανεπιστήμιο; Μπορούν οι σχολές να ανταποκριθούν; Τι θα κάνουν οι πτυχιούχοι μετά; Που θα βρίσκουν εργασία; Ποιος θα κάνει τις χειρωνακτικές εργασίες, τις ανειδίκευτες; Με τι προσόντα θα παρακολουθεί κάποιος τα μαθήματα όταν δεν θα έχει το αναγκαίο υπόβαθρο γνώσεων;

Όλα αυτά είναι σοβαρά ερωτήματα. Πανεπιστήμια όμως έχουμε σχεδόν σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας μας. Χρήματα δεν έχουν. Χρήματα όμως διατίθενται. Δισεκατομμύρια ευρώ διατίθενται για τα ευρωπαϊκά προγράμματα στην υπηρεσία των μονοπωλίων, της κατάρτισης, της ευρωπαϊκής πολιτικής για την εκπαίδευση και εργασία. Όσο για το τι θα κάνουν οι πτυχιούχοι μετά, σήμερα τι κάνουν; Φυσικό είναι όταν μια χώρα δεν έχει ανάπτυξη για τις λαϊκές ανάγκες, όταν έχει μετατραπεί σε μπανανία της ΕΕ, δουλειά δεν θα υπάρχει για κανέναν. Ούτε πτυχιούχο, ούτε μη πτυχιούχο. Σε τελική ανάλυση γιατί δεν μεταφέρεται το ερώτημα και στις χιλιάδες πτυχιούχων που μας έρχονται από τα ξένα πανεπιστήμια, μετά την αποτυχία τους να εισαχθούν σε κάποιο πανεπιστήμιο της χώρας μας. Τέλος γιατί δεν μπαίνει το ίδιο ερώτημα γι αυτούς που παίρνουν μια κατάρτιση υδραυλικού, ηλεκτρολόγου κλπ αλλά εκεί δεν μας ενδιαφέρει ο αριθμός τους; Αυτοί δεν οδηγούνται στην ανεργία;

Όσο για το αναγκαίο επίπεδο γνώσεων. Αν είναι αυτό το πρόβλημα (πάντα υπάρχει το περιθώριο να ενδιαφερθεί κάποιος για τη γνώση) γιατί δεν μετατρέπουν τις εξετάσεις σε διαπιστωτικού χαρακτήρα; Να βάλουν κάποια λογικά όρια βαθμολογίας που να πιστοποιούν το επίπεδο και να αφήσουν ανοιχτό τον αριθμό εισακτέων. Ακόμη κι αυτό θα ήταν σκάλες καλύτερο από το υπάρχον απάνθρωπο, εξοντωτικό σύστημα του ανταγωνισμού.

4. Αξιολόγηση και απολύσεις

Πέραν όλων αυτών υπάρχουν και τα άμεσα σχέδια των κυβερνώντων. Πρέπει μέχρι το 2015 να απολυθούν 150.000 δημόσιοι υπάλληλοι. Αυτό έχει ήδη συμφωνηθεί και υπογραφεί από τις κυβερνήσεις μας με την Τρόικα και την ΕΕ. Οι εκπαιδευτικοί αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό στους ΔΥ. Άρα είναι άμεσα αναμενόμενη η διαδικασία απόλυσης εκπαιδευτικών. Όποιος δεν το κατανοεί αυτό, εθελοτυφλεί. Ήδη έχουν σταματήσει οι διορισμοί. Ήδη έχουν δημιουργηθεί οι συνθήκες μέσω του μισθολογίου για τη συμφερτική αντικατάσταση των παλιών “υψηλά” αμειβομένων εργαζομένων των 1200 ευρώ το μήνα, με νέους των 580 ευρώ το μήνα. Ήδη έχουν μπει στη διαδικασία κατάργησης σχολικών μονάδων και περιμένουμε το νέο κύμα με παράλληλα αύξηση των μαθητών ανά τμήμα. Ήδη καταργούν αρκετές ειδικότητες διδασκόντων ή τις περιορίζουν. Ήδη συζητάνε για αύξηση του διδακτικού ωραρίου των εκπαιδευτικών. Όλα αυτά οδηγούν με μαθηματικό τρόπο στο συμπέρασμα ότι οι απολύσεις εκπαιδευτικών είναι ante portas! Βασικό εργαλείο σε αυτή τη διαδικασία θα είναι η αξιολόγηση.

5. Τι θέλουμε εμείς

Ένα σχολείο που να θέλουν τα παιδιά να έρχονται. Ενιαίο γιατί η γνώση είναι ενιαία. Τέχνες και επιστήμες είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. 12χρονο γιατί οι απαιτήσεις των σύγχρονων επιστημών και της τεχνολογίας προβλέπουν ισχυρό υπόβαθρο γνώσεων για να αναπτυχθούν και εδραιωθούν. Αναγκαία χρηματοδότηση για να υπάρξουν οι αναγκαίες προϋποθέσεις για τη λειτουργία σύγχρονων σχολείων. Εκπαιδευτικούς με μισθούς που να τους εξασφαλίζουν αξιοπρεπή διαβίωση, πάνω από 1400 ευρώ που απαιτούσαν πριν 6 χρόνια. Δυνατότητα ενημέρωσης για τις επιστήμες τους με βιβλιοθήκες, επιμορφώσεις και σεμινάρια. 20 μαθητές ανά τμήμα για να αποκτήσει ουσία η εκπαιδευτική διαδικασία και να μην είναι καθέδρας. Ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια.

Υποχρέωση όλων μας είναι η προετοιμασία για μια μεγάλη σύγκρουση. Υποχρέωση της ομοσπονδίας είναι η οργάνωση αυτής της σύγκρουσης, κάτι που με το σημερινό συσχετισμό στο ΔΣ της δεν αναμένεται. Γιαυτό απαιτείται η από τα κάτω συγκρότηση μας. Μέσα από γενικές συνελεύσεις, με εκλογή επιτροπών αγώνα, με την ενημέρωση των συναδέλφων αλλά και των γονιών και των μαθητών πρέπει άμεσα να χτίσουμε ένα ισχυρό εκπαιδευτικό λαϊκό μέτωπο που θα συγκρουστεί με την κυβέρνηση, με τις πολιτικές της και θα ενωθεί με το ευρύτερο εργατικό και λαϊκό κίνημα για την ανατροπή των πολιτικών της Κυβέρνησης, και της Τρόικας, των πολιτικών της υποτέλειας, που οδηγούν σε εργατικό μεσαίωνα, για την έξοδο από τον ιμπεριαλιστικό εναγκαλισμό  της ΕΕ και του Ευρώ.

πηγή: http://paremvaseisde.gr/?p=2464#more-2464