Αναδημοσιεύουμε το κείμενο της "Πρωτοβουλίας Αριστερών Φοιτητών ΠΑΦ-Ε.Α.Α.Κ." της Ιατρικής Σχολής Αθηνών (http://pafeaak.blogspot.com/2011/12/blog-post_04.html):
ΟΙ ΣΦΑΙΡΕΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΧΤΥΠΟΥΝ
Η σφαίρα που έδινε το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη τέλος στη ζωή του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, έμελλε να πυροδοτήσει ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά ξεσπάσματα στην μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας. Συσσωρευμένη για χρόνια στα υπόγεια ρεύματα, άλλοτε εκφρασμένη σε συγκροτημένους αγώνες, άλλοτε άναρθρη και υπόκωφη, η οργή ξεχείλισε μέσα σε λίγα λεπτά και κατέκλυσε τα πάντα για εβδομάδες. Οργή μιας γενιάς χωρίς φωνή, καταδικασμένη στην ανασφάλεια, με ένα μέλλον κλεμμένο και σκοτεινό. Αλλά και οργή για το κράτος και τους μηχανισμούς του που σκοτώνουν ανήλικα παιδιά στα Εξάρχεια, στοχεύοντας συνολικά στην ανυπακοή της νεολαίας.
Η περίοδος έχει αλλάξει και μαζί της έχει αλλάξει και τη νέα γενιά. Ή μήπως ο Δεκέμβρης ήταν αυτό ακριβώς, μια εικόνα από το μέλλον, ή ακόμα καλύτερα ένα ερώτημα που αναζητά ακόμα απάντηση; Ήταν η αρχή μιας περιόδου και το τέλος μιας άλλης; Το σίγουρο είναι ότι τρία χρόνια μετά οι σφαίρες τους βουίζουν όλο και περισσότερο στα αυτιά μας. Το σίγουρο είναι ότι σήμερα έχουμε 100 φορές περισσότερους λόγους για να εξεγερθούμε.
Να σημάνουμε μήνυμα αγώνα ενάντια σε ένα σύστημα που δολοφονεί, για να καταδικάσουμε και πάλι και τους φυσικούς αυτουργούς του εγκλήματος που σε λίγο θα κυκλοφορούν ελεύθεροι, τη στιγμή που ποινικοποιούνται λαϊκές μάχες, όπως η παρέλαση του λαού της 28ης Οκτωβρίου και οι απεργοί εργαζόμενοι. Να φωνάξουμε ότι δε θα θρηνήσουμε ξανά άλλους αθώους νεκρούς. Το μόνο που θα θάψουμε είναι ένα νεκρό σύστημα που ζει ρουφώντας το αίμα στους εργαζόμενους και τη νεολαία όλης της γης.
Σήμερα, το κοινωνικό υπέδαφος πάνω στο οποίο πάτησε ο Δεκέμβρης του 2008, είναι απείρως πιο εκρηκτικό. Η κρίση που τότε φανέρωνε τα πρώτα της σημάδια, έχει σήμερα βυθίσει την κοινωνία σε μια κοινωνική άβυσσο χωρίς τέλος. Την κυβέρνηση των δολοφόνων της ΝΔ, διαδέχτηκε το ΠΑΣΟΚ, στην πιο λαομίσητη εκλεγμένη κυβέρνηση της σύγχρονης Ελλάδας για να ακολουθήσει μια πραξικοπηματική κυβέρνηση των τραπεζών και της κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Η ντόπια και διεθνής συμμορία των καπιταλιστών και των εκπροσώπων τους δεν επιδιώκει πια μόνο την οικονομική αφαίμαξη του πληθυσμού, αλλά την ουσιαστική διάλυση ολόκληρου του κοινωνικού ιστού, τον αφανισμό του εργαζόμενου λαού και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου.
Το «μαύρο μέλλον» για το οποίο μιλούσαν οι προκηρύξεις, είναι εδώ, σήμερα. Ένας στους δύο νέους είναι άνεργος. Τα σχολεία δεν έχουν βιβλία και καθηγητές.Eμείς ως φοιτητές θα κληθούμε πολύ σύντομα να αντιμετωπίσουμε τις εφορευτικές επιτροπές που θα έρθουν να συγκροτήσουν Συμβούλια Διοίκησης, υλοποιώντας το νόμο Διαμαντοπούλου, που προσφέρει την εκπαίδευση και την έρευνα στις επιχειρήσεις, και άρα στη λογική του ιδιωτικού κέρδους,μακριά από τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.(Ήδη έχουμε τα πρώτα δείγματα του τι σημαίνει αυτό και στη σχολή μας, με τις περικοπές συγγραμάτων, στηθοσκοπίων και άλλων φοιτητικων παροχών).
Ο Δεκέμβρης του ’08 ενηλικίωσε βίαια μια γενιά στρέφοντας την στο συλλογικό αγώνα, άφησε νέες μορφές δράσης, καθόρισε κινηματικές μορφές που παραμένουν σημαντικές μέχρι σήμερα. Κυρίως όμως αποτέλεσε μια εξεγερτική υποδοχή της κρίσης. Μπορεί να μην πετύχαμε μέχρι στιγμής την ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής αλλά η πρόσφατη κληρονομιά του Δεκέμβρη συνέβαλλε στους τεράστιους αγώνες των προηγούμενων χρόνων.Από την άλλη απείχε πολύ από το να φέρει μόνιμες ανατροπές και παραστάσεις αγώνα ειδικά για τη νέα γενιά. Αυτό το ανολοκλήρωτο βήμα, η απάντηση στην ερώτηση πως θα πάρουμε οι νέοι τη ζωή στα χέρια μας, πρέπει να αναζητήσουμε σήμερα. Για αυτό και είναι αναγκαίο ένα μέτωπο αγώνα και ανατροπής για τη νέα γενιά, πρωταγωνιστικό κομμάτι της λαϊκής πάλης.
Πρώτο μέλημα πρέπει να είναι η συγκρότηση μορφών συνύπαρξης και πάλης. Γενικές συνελεύσεις σε σχολεία και σχολές. Δημιουργία επιτροπών και συνελεύσεων για τους άνεργους, λαϊκές συνελεύσεις και πρωτοβουλίες σε κάθε γειτονιά. Σωματεία σε κάθε χώρο ελαστικής εργασίας. Συντονισμός με τους εργαζόμενους στο πανεπιστήμιο και στο ΕΣΥ, κοινωνικά κέντρα παντού, αναζωογόνηση της αλληλεγγύης και της συλλογικότητας μέσα στον αγώνα, όχι στα γήπεδα ή τις συμμορίες.
Ίσως ο Δεκέμβρης να έδειξε και κάτι ακόμη. Να μας άνοιξε τα μάτια για να δούμε πως βρισκόμαστε στην εποχή των εξεγέρσεων, πως δεν είναι μόνο ένας νόμος ή μια κυβέρνηση, αλλά και ένα σύστημα, πως μπορούμε να κοιτάμε και να παλεύουμε και πέρα από αυτό. Και σήμερα, μετά από γιγαντιαίους αγώνες, με τη δυναμική και τα όρια τους, ο Δεκέμβρης θα μας βρει ξανά στο δρόμο. Στις διαδηλώσεις εκείνης της μέρας αλλά και σε όλο το επόμενο διάστημα, η νεολαία και όλος ο λαός θα στείλουν σημάδι ανασυγκρότησης και επανέναρξης της τεράστιας κοινωνικής αναμέτρησης που θα μας βγάλει νικητές.
Η περίοδος έχει αλλάξει και μαζί της έχει αλλάξει και τη νέα γενιά. Ή μήπως ο Δεκέμβρης ήταν αυτό ακριβώς, μια εικόνα από το μέλλον, ή ακόμα καλύτερα ένα ερώτημα που αναζητά ακόμα απάντηση; Ήταν η αρχή μιας περιόδου και το τέλος μιας άλλης; Το σίγουρο είναι ότι τρία χρόνια μετά οι σφαίρες τους βουίζουν όλο και περισσότερο στα αυτιά μας. Το σίγουρο είναι ότι σήμερα έχουμε 100 φορές περισσότερους λόγους για να εξεγερθούμε.
Να σημάνουμε μήνυμα αγώνα ενάντια σε ένα σύστημα που δολοφονεί, για να καταδικάσουμε και πάλι και τους φυσικούς αυτουργούς του εγκλήματος που σε λίγο θα κυκλοφορούν ελεύθεροι, τη στιγμή που ποινικοποιούνται λαϊκές μάχες, όπως η παρέλαση του λαού της 28ης Οκτωβρίου και οι απεργοί εργαζόμενοι. Να φωνάξουμε ότι δε θα θρηνήσουμε ξανά άλλους αθώους νεκρούς. Το μόνο που θα θάψουμε είναι ένα νεκρό σύστημα που ζει ρουφώντας το αίμα στους εργαζόμενους και τη νεολαία όλης της γης.
Σήμερα, το κοινωνικό υπέδαφος πάνω στο οποίο πάτησε ο Δεκέμβρης του 2008, είναι απείρως πιο εκρηκτικό. Η κρίση που τότε φανέρωνε τα πρώτα της σημάδια, έχει σήμερα βυθίσει την κοινωνία σε μια κοινωνική άβυσσο χωρίς τέλος. Την κυβέρνηση των δολοφόνων της ΝΔ, διαδέχτηκε το ΠΑΣΟΚ, στην πιο λαομίσητη εκλεγμένη κυβέρνηση της σύγχρονης Ελλάδας για να ακολουθήσει μια πραξικοπηματική κυβέρνηση των τραπεζών και της κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Η ντόπια και διεθνής συμμορία των καπιταλιστών και των εκπροσώπων τους δεν επιδιώκει πια μόνο την οικονομική αφαίμαξη του πληθυσμού, αλλά την ουσιαστική διάλυση ολόκληρου του κοινωνικού ιστού, τον αφανισμό του εργαζόμενου λαού και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου.
Το «μαύρο μέλλον» για το οποίο μιλούσαν οι προκηρύξεις, είναι εδώ, σήμερα. Ένας στους δύο νέους είναι άνεργος. Τα σχολεία δεν έχουν βιβλία και καθηγητές.Eμείς ως φοιτητές θα κληθούμε πολύ σύντομα να αντιμετωπίσουμε τις εφορευτικές επιτροπές που θα έρθουν να συγκροτήσουν Συμβούλια Διοίκησης, υλοποιώντας το νόμο Διαμαντοπούλου, που προσφέρει την εκπαίδευση και την έρευνα στις επιχειρήσεις, και άρα στη λογική του ιδιωτικού κέρδους,μακριά από τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.(Ήδη έχουμε τα πρώτα δείγματα του τι σημαίνει αυτό και στη σχολή μας, με τις περικοπές συγγραμάτων, στηθοσκοπίων και άλλων φοιτητικων παροχών).
Ο Δεκέμβρης του ’08 ενηλικίωσε βίαια μια γενιά στρέφοντας την στο συλλογικό αγώνα, άφησε νέες μορφές δράσης, καθόρισε κινηματικές μορφές που παραμένουν σημαντικές μέχρι σήμερα. Κυρίως όμως αποτέλεσε μια εξεγερτική υποδοχή της κρίσης. Μπορεί να μην πετύχαμε μέχρι στιγμής την ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής αλλά η πρόσφατη κληρονομιά του Δεκέμβρη συνέβαλλε στους τεράστιους αγώνες των προηγούμενων χρόνων.Από την άλλη απείχε πολύ από το να φέρει μόνιμες ανατροπές και παραστάσεις αγώνα ειδικά για τη νέα γενιά. Αυτό το ανολοκλήρωτο βήμα, η απάντηση στην ερώτηση πως θα πάρουμε οι νέοι τη ζωή στα χέρια μας, πρέπει να αναζητήσουμε σήμερα. Για αυτό και είναι αναγκαίο ένα μέτωπο αγώνα και ανατροπής για τη νέα γενιά, πρωταγωνιστικό κομμάτι της λαϊκής πάλης.
Πρώτο μέλημα πρέπει να είναι η συγκρότηση μορφών συνύπαρξης και πάλης. Γενικές συνελεύσεις σε σχολεία και σχολές. Δημιουργία επιτροπών και συνελεύσεων για τους άνεργους, λαϊκές συνελεύσεις και πρωτοβουλίες σε κάθε γειτονιά. Σωματεία σε κάθε χώρο ελαστικής εργασίας. Συντονισμός με τους εργαζόμενους στο πανεπιστήμιο και στο ΕΣΥ, κοινωνικά κέντρα παντού, αναζωογόνηση της αλληλεγγύης και της συλλογικότητας μέσα στον αγώνα, όχι στα γήπεδα ή τις συμμορίες.
Ίσως ο Δεκέμβρης να έδειξε και κάτι ακόμη. Να μας άνοιξε τα μάτια για να δούμε πως βρισκόμαστε στην εποχή των εξεγέρσεων, πως δεν είναι μόνο ένας νόμος ή μια κυβέρνηση, αλλά και ένα σύστημα, πως μπορούμε να κοιτάμε και να παλεύουμε και πέρα από αυτό. Και σήμερα, μετά από γιγαντιαίους αγώνες, με τη δυναμική και τα όρια τους, ο Δεκέμβρης θα μας βρει ξανά στο δρόμο. Στις διαδηλώσεις εκείνης της μέρας αλλά και σε όλο το επόμενο διάστημα, η νεολαία και όλος ο λαός θα στείλουν σημάδι ανασυγκρότησης και επανέναρξης της τεράστιας κοινωνικής αναμέτρησης που θα μας βγάλει νικητές.
ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ 6/12
ΜΕ ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ 12:00 ΚΑΙ 17:00 ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου